Olmadım ben hiç.
İnanması zor değil mi? Ben de inanamıyorum.
Övünmek için söylemiyorum asla, ben beni şaşırttım/şaşırtıyorum bu konuda da ondan diyorum.
Doğduğu ilk günden itibaren, yaptığım her şeyden emin oldum. Ne ‘Nasıl tutacağım?’ diye düşündüm, ne ‘Nasıl besleyeceğim?’ diye. Ne ‘Kakası neden yeşil acaba?’ dedim, ne ‘Gazını nasıl çıkaracağım?’ diye tereddüt ettim. Neden ağlıyor diye bir gün bile panik olmadım. Hep bildim/biliyorum çünkü neden ağladığını.
Bir buçuk iki aylık falandı Ali, o zamanlar kundak yapıyorduk. Bir sabah kundağı açtık, üstünü değiştirmek için tulumunu çıkarttım. Bir baktım bütün vücudunda kıpkırmızı döküntüler var. Hiç mi panik olmaz insan? Olmadım. Odasının sıcak geldiğini anladım. Eşim ‘Doktoru arayalım, soralım.’ dedi.’Boşver, yarına geçer.’ dedim. Geçti.
Ne ‘Sütüm yetiyor mu?’ diye düşündüm, ne ‘Neden bu kadar sık uyanıyor?’ diye. Uyku eğitimini falan aklımdan bile geçirmedim. Düzeleceğini biliyordum. Kendi kendine uyumayı öğrenmesi gibi bir derdim olmadı hiç. Hala da yok…
Katı gıdaya geçince bir gün bile düşünmedim neyi nasıl yedireyim diye. Çocuğunun özel bir durumu olmamasına rağmen içirecekleri bir çorbayı bile doktora soranlar var. Demiştim ya, herhangi bir konuda tek bir soru dahi sormuşluğum yok daha.
Olabildiğince akışına bıraktım her şeyi, herhangi bir taktik denemedim.
Her kafadan çıkan sesleri değil sadece kalbimi, bebeğimi ve doğayı dinledim.
Annem doğumdan bir buçuk ay önce falan gelmişti bize. Ağustos ayına denk geldiği için doğumum, sıcaklardan dolayı erken doğum yapacağımdan korkmuştu. Doğumdan 20 gün sonra da gitti. Baktı ki ben idare edebiliyorum, bayram falan da girmişti araya, babamla kardeşimi yalnız bırakmak istemedi.
Ne nasıl yıkayacağımı düşündüm, ne nasıl masaj yapacağımı . Ne ‘Acaba kalın mı giydirdim?’ diye düşündüm, ne ‘Üşüyor mu ki?’ diye.
Yaptığım her şeyden emindim. Ne bir soru işareti kafamda, ne içimde bir endişe oldu.
Geçenlerde bir yazı çıktı karşıma burada.
Her okuduğumda içimi oyan...
Ne zamandır kafamda uçuşup duran düşünceleri, cümleleri öyle güzel bir araya toplamış ki Selen. Ne ekleyecek, ne çıkaracak bir harfim bile yok.
‘Acemi anne olmadım.’ dedim ya, bu düşüncelerin karşısında aceminin de acemisiyim, yüreğim eziliyor ,kuyruğumu bacaklarımın arasına kıstırıp bakıyorum hayatın yüzüne kendimi acındırarak ‘Lütfen bana böyle şeyler yaşatma…’ diye…Ama büyüyen hiçbir insanın bundan kaçışı yok,biliyorum.
Yazıya bıraktığım yorumda yazdığım gibi:
Uyumuş, uyumamış…
Yemiş, yememiş…
Düşmüş, kalkmış…
Bunlar mesele değil, zorluk değil…
Çocuk sahibi olmanın asıl zorluğu bambaşka şeyler işte…
Bazı şeylere engel olamayacağımı bilmek asıl zor olan…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder